Відео

Excellent photo gallery.

Fantastically beautiful!

Ausgezeichnet. Sehr schön gesungen. Grosse Sängerin.

00:06 I. 10:08 II. 20:19 III. 26:42 IV.

Due voci leggendarie che sono così belle insieme1

Some say that Chaconne is perhaps the seminal Bach piece for a classical guitarist to master. Williams does a fine, faithful job with it. However, I much prefer the performance of the late master Bream w/ this piece for the color, power & heart he brought to it. John Feeley offers another notable, powerful performance of it.

Dame Janet Baker was a beautiful woman with a beautiful voice. She was never short on confidence and had a lovely personality, with a little bit of feistiness.

Ohne Worte fabelhaft

This is superb singing with extraordinary technique and composure! From 7:00-7:25 is unparalleled singing!

Heintje

❤❤👏👏👏👏👏👏👏👏👏

Ah, it's been 20 years since I last heard this. Every note familiar.

I love Yudina, but as I've heard Gould's version, I cannot unhear its smoothness.

Glauco DAttili was my father. He passed in 2007 and I miss him so much. I posted 2 movie shorts from the 1940s on UA-cam , They are First Piano Quartet and Piano Encores...

What year was this recorded? Beautiful, except for those poor animals.

I don't think Callas' voice was suited to Mozart. I think she probably knew it too because she only sang one Mozart role and that was Konstanze in Entfuerung aus dem Serail - a role that would have better enabled her to display her formidable coloratura technique and made more use of her strong chest voice..

BRAVO !!!!

41: 05 is fantastc

これは、私の愛聴盤でした。 マタチッチの豪放磊落にして緻密な音楽作り、ベートーヴェンの厳しさが怒涛の演奏から、良く伝わって来ます。

❤️😍

AMEN

Une voix céleste. Admirable. Inoubliable

Addiobelpassato.....great vocal commitment from both Del Monaco and Petrella in this visceral and intense opera.

LOVELY BOTH

Incredible!!!

A great voice and lady!

Anton Karas plays this in The Third Man. Haunting and beautiful.

19:45

Top class. Thanks for sharing this great performance 👏

Mario Del Mocano en roles Dramaticos no tiene rival!!! El artista...su Voz única..voluminosa.. seductora.. potente, el Fraseo dramático apasionado, una entrega desbordante al personaje, lo convierten en Excepcional !!!

Thank you so much for posting this!!

No tenía conocimiento de que Antonio Vivaldi había escrito un Te Deum, por lo qué se lee es una revisión. Qué es una revisión? Desde ya muchas gracias 😊

Bastianini era Carlo d'Asburgo! Nobile e grandioso come lui, nessuno mai! Davvero vincitor de' secoli.❤

Act I: 0:06; Act II: 46:09; Act III: 01:22:36; Act IV: 01:54:32.

1:05:23 My favorite performance of the ending of this symphony. The pacing and character (dynamics between instruments especially) are the best I've heard.

Almost too-vibrant for a tragic aria, some would say. Doesn't matter; Bjorling mastered every role he ever sang. Thanks.

❤🎉🎉🎉❤

Danke, das hat meine mündliche Deutschschulaufgabe gerettet 🙏😂

Ich mochte und mag seine Stimme. Ohne ihn und eine LP mit "1000 Wunschmelodien von Rufolph Schock" von der Firma Ariola, hätte ich wohl nie den Ehrgeiz bekommen diesen Beruf machen zu wollen und im Stimmfach Tenor es zu schaffen 30 Jahre. Er war Autodidakt und ich sage "Chapaou" für diese Leistung ohne wenig sangliche Hilfe diese Karriere zu machen. Ob der frühe Tod von Fritz Wunderlich ihn dabei geholfen hatte, weiss Gott allein. Aber ich selber habe diese Arie sehr peniebel gelernt und stelle fest, das Herr Schock doch tonlich und rhytmisch eine eigene Version hier zum besten gibt. Auch, sind seine glissandi für Weber und die romantische Musik des späten 19. Jahrundert manirriert, also zu viel. Aber vielleicht ist dass auch sein Gesangsstil, was ihm den Erfolg eingebracht hat😊

I was visiting Weiden in der Oberpfalz, Germany, and learned that he grew up there. So now im listening to this piece of his music. It is quite lovely!

Einfach wundervoll, mein Idol vor ever!!!

Knappertsbuschのブラームス他にない色気がありますね。　若者の青春の目覚めの如き演奏で毎回聴くごとに若返ります。

22 Kommentare mehr kennen ihn auch nicht mehr!!

1964---Σελ.312….. Για να γνωρίσεις και να αγαπήσεις τη μουσική δεν αρκεί να διαβάσεις γι` αυτήν. Πρέπει να την ακούσεις. Αλλά κάθε συζήτηση περί μουσικής προσελκύει την προσοχή σ` αυτήν. Η μουσική είναι ικανή να εκφράσει συντριπτικές, σκοτεινές δραματικές καταστάσεις αλλά και ευφορία, θλίψη αλλά και έκσταση, φλογερή οργή και παγερό μίσος, μελαγχολία και ξέφρενο κέφι - και όχι μόνο όλα αυτά τα συναισθήματα αλλά και τις λεπτότερες αποχρώσεις τους και τις μεταβατικές καταστάσεις απ` το ένα στο άλλο συναίσθημα, πράγματα δηλαδή που οι λέξεις, οι πίνακες και τα γλυπτά δεν μπορούν να τα εκφράσουν. Ο Τολστόι, που έκανε αρκετές απόπειρες για να διατυπώσει έναν ορισμό της μουσικής, κατέληξε στο «στενογραφία των αισθημάτων». Πράγματι, η μουσική είναι πανίσχυρη στο πεδίο των συναισθημάτων, και την συνεχή μεταβολή τους την αποδίδει πιο δυνατά και πιο παραστατικά από οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης… Αλλά σε τι μας χρειάζεται η λεγόμενη σοβαρή μουσική; τι προσφέρει στη ζωή μας; από πού πηγάζει η απόλαυση που δοκιμάζει ο ακροατής; Κατά πάσα πιθανότητα, η αιτία που μερικοί νέοι δεν απολαμβάνουν τη συμφωνική μουσική είναι ότι δεν τραγουδιέται, ούτε και χορεύεται, κοντολογίς, επειδή δεν τους διασκεδάζει. Αλλά ο σκοπός της μουσικής, και κάθε τέχνης, δεν είναι απλά και μόνο να ψυχαγωγεί το λαό. Δε διαβάζουμε το Πόλεμος και Ειρήνη ή τον Ήρεμο Ντον μόνο και μόνο να περάσουμε ευχάριστα την ώρα μας. Δεν κοιτάζουμε τους πίνακες του Ρέπιν, του Κόριν ή του Πλαστόφ για να χαλαρώσουμε και να ξεχαστούμε. Ο σκοπός της τέχνης είναι να βοηθήσει τον άνθρωπο να κατανοήσει τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει, να τον εκπαιδεύσει και να τον εμπνεύσει ώστε ν` αγωνιστεί για μια καλύτερη, πιο τέλεια ζωή. Και η μουσική, μαζί με τις άλλες τέχνες, αυτούς τους σκοπούς υπηρετεί. Ο τομέας της είναι ο τομέας των αισθημάτων, των συλλογισμών και των ιδεών. Δημιουργεί μια πνευματική εικόνα του ανθρώπου, τον διδάσκει, πώς να αισθάνεται, επεκτείνει και απελευθερώνει την ψυχή του. ...................... Η πραγματική μουσική είναι πάντα επαναστατική, ενώνει το λαό, τον ενεργοποιεί και τον σπρώχνει προς τα μπρός. Ακόμα και οι βαθειά λυρικές, τρυφερές μελωδίες του Σοπέν είναι φορτισμένες με τεράστια απελευθερωτική δύναμη. Δεν είναι καθόλου περίεργο που ο Γερμανός συνθέτης Σούμαν τις αποκαλούσε κανόνι σκεπασμένο με άνθη. Η πραγματική μουσική μπορεί να εκφράζει μόνο μεγάλα πανανθρώπινα συναισθήματα, μόνο προοδευτικά, ουμανιστικά νοήματα. Αν η μουσική είναι ανούσια και κενή, δεν εκφράζει τίποτα, αν όμως είναι γεμάτη βαθύ περιεχόμενο σε παρακινεί προς τα μπρός. Αυτό συμβαίνει γιατί η μουσική είναι η ίδια ο κόσμος των ανθρώπινων (συν)αισθημάτων και πόθων, αποδομένων ποιητικά και υψωμένων στο επίπεδο του καθολικού. Ανθρώπινων συναισθημάτων όχι απάνθρωπων. κάθε φορά που η ανθρωπότητα κάνει ένα βήμα προς τα μπρός, οι μουσικοί είναι στην πρώτη γραμμή, ανάμεσα στους σημαιοφόρους. Δίνουν δύναμη στους γενναίους αγωνιστές, συνεφέρνουν τους αδύνατους και ενθαρρύνουν τους διστακτικούς. Η μεσαιωνική φεουδαρχική κοινωνία καταστράφηκε απ` τον εξεγερτικό ρυθμό της Μασσαλιώτιδας. Οι αλυσίδες της καπιταλιστικής καταπίεσης έσπασαν σε κομμάτια απ` τη ρωμαλέα μελωδία της Διεθνούς. Η εποχή της Γαλλικής Επανάστασης γέννησε τη μεγάλη μουσική του Μπετόβεν και του Σοπέν. Ο αγώνας για μια αταξική κοινωνία, για μια νέα κοινωνική δομή, για τον ελεύθερο , ισχυρό λογικό άνθρωπο, δημιουργεί τα δικά του καταπληκτικά έργα, που με ειλικρίνεια αντανακλούν το βάθος και το μέγεθος της μάχης ανάμεσα στο καλό και στο κακό, και τη νίκη της καλοσύνης και του ωραίου. Ποιοι είναι οι πιο αξιόλογοι συνθέτες σοβαρής μουσικής; Ποια είναι τα καλύτερα έργα κλασσικής μουσικής; Αυτές οι ερωτήσεις με προβληματίζουν πάντοτε. Κάποτε με είχε ρωτήσει ένας Γάλλος δημοσιογράφος: « Αν ήταν να πάτε σ` ένα ερημονήσι και μπορούσατε να πάρετε μαζί σας ένα πικάπ και έξι μονάχα δίσκους, ποιους θα διαλέγατε;» Δεν μπόρεσα να του απαντήσω. Η μουσική έχει μεγάλη ποικιλία, αντανακλά διαφορετικές σκέψεις και συναισθήματα κάθε φορά. Ο Μουσόρσγκι διαφέρει εντελώς απ` το Σοπέν, το ίδιο κι Ριμσι-Κόρσακοφ απ` το Μπετόβεν. Αλλά εκτιμούμε και τον ηρωικό στωικισμό του Μπετόβεν, και τη δύναμη του Μουσόρσγκι και τις λυσίπονες, ανάλαφρες μπαλάντες και πολωνέζες του Σοπέν. Όσο περισσότερους συνθέτες και έργα γνωρίσει κάποιος, τόσο πιο πλούσιος θα γίνει ο εσωτερικός του κόσμος. Οι θησαυροί της μουσικής είναι ατέλειωτοι, το ίδιο και οι μελλοντικές της δυνατότητες. Θα αναπτύσσεται και θα εξελίσσεται αιώνια, όσο αναπτύσσεται και πλαταίνει το ανθρώπινο πνεύμα. Οι σοβιετικοί συνθέτες έχουν τεράστιο ακροατήριο, που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο. Αλλά θα πρέπει να γίνει ακόμα πλατύτερο. Όσο περισσότεροι είναι στη χώρα μας οι άνθρωποι που μπορούν να καταλαβαίνουν και να εκτιμούν τη μουσική, τόσο μεγαλύτερα και ομορφότερα θα είναι τα έργα που θα δημιουργούνται. Και σπουδαίος ρόλος σ` αυτό ανήκει στη νεολαία, το μέλλον της χώρας μας, της τέχνης μας και της μουσικής μας. Σημαντικό βάρος της δουλειάς που γίνεται στη χώρα μας για την ανατροφή του αρμονικά αναπτυγμένου ανθρώπου της κομμουνιστικής κοινωνίας, το επωμίζεται η μουσικοαισθητική εκπαίδευση. Γιατί, όπως κι αν μοιάζει ο άνθρωπος του αύριο, ό,τι επάγγελμα και να κάνει, ποτέ δεν θα μπορέσει να ζήσει χωρίς τέχνη και μουσική… ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ για τον ίδιο και την εποχή του σελ. 312-314 εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ---

Ο Μαξίμ Σοστακόβιτς έκανε την επιλογή του, πήγε στη χώρα που ξέρουμε, στις ΗΠΑ σαν φυγάς, αυτό τα λέει όλα. Ας αφήσουμε τον πατέρα του να απαντήσει πώς βλέπει αυτή τη χώρα σε μια αναφορά του στα νέγρικα τραγούδια: «Τα τραγούδια αυτά που γεννήθηκαν στα ανθρωποκυνηγητά της Αλαμπάμα, στις φυτείες καπνού και μπαμπακιού της Τζόρτζια και στα έργα οδοποιίας στη Νότια Καρολίνα, αποτελούν αμείλικτο κατηγορώ του συστήματος των ταξικών διακρίσεων στις ΗΠΑ»[6]. ΄Η ακόμα για τους απολίτικους διανοούμενους - δια στόματος Λουνατσάρσκι, απόσπασμα του οποίου χρησιμοποιεί ο Σοστακόβιτς: «Είναι προφανές ότι ένας καλός ειδικός (σ.σ. π.χ. μουσικός) που δεν έχει πάρει κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν πολίτη αμερικανικού τύπου που μπορεί μεν να κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά μόνο και μόνο για χάρη της καριέρας του»[7]. Να πώς περιγράφει ο Σοστακόβιτς την κυρίαρχη μουσική στον καπιταλισμό, κάτι που φυσικά ισχύει για το σύνολο των τεχνών: «Η γενική εικόνα της μουσικής του 20ού αιώνα δείχνει μια χωρίς προηγούμενο διαφοροποίηση: Στο ένα άκρο βρίσκεται η πολυεπεξεργασμένη και συνήθως τεχνητή κατασκευή του μοντερνισμού και στην άλλη άκρη η χυδαιότητα της «βιομηχανίας της κουλτούρας»[8]. Δηλαδή μια εστετίστικη μουσική για τους λίγους, τους «επαΐοντες» και για τις μάζες το χάος, το σκουπιδαριό, η σαβούρα.

1964--Όταν ήμουν καθηγητής στο Ωδείο του Λένινγκραντ, είχα στους μαθητές μου τον Βενιαμίν Φλάϊσμαν. Μπορώ να πω με απόλυτη πεποίθηση ότι ήταν συνθέτης με ταλέντο εκθαμβωτικό. Από τα πρώτα-πρώτα συνθετικά βήματά του μου έκανε έκπληξη η επινοητικότητα, η φρεσκάδα και το ειλικρινές πάθος της μουσικής του. Η μουσική του Φλάϊσμαν έδειχνε όλα τα προσόντα που χρειάζονταν για τη μελλοντική του εξέλιξη. Είχε βάθος στα νοήματά του χαρακτηριστικό μεγάλου καλλιτέχνη και εκπληκτική γνώση της ορχήστρας. Η μουσική του ήταν γεμάτη εφευρετικότητα και λεπτότητα. Σαν άνθρωπος ήταν εξαιρετικά καλός χαρακτήρας, τίμιος και πολύ εργατικός. Αποφασίσαμε κάποτε να γράψει, σαν άσκηση, μια μονόπρακτη όπερα πάνω στο διήγημα του Τσέχοφ Το Βιολί Του Ρότσιλντ. Αλλά από τις πρώτες νότες έγινε φανερό ότι επρόκειτο για κάτι πολύ παραπάνω από απλή ακαδημαϊκή άσκηση. Η παρτιτούρα για πιάνο του Βιολιού Του Ρότσιλντ τέλειωσε πριν τον πόλεμο, με το μεγαλύτερο μέρος της ενορχηστρωμένο. Την ενορχήστρωση την τελείωσα εγώ το 1943. Λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου, ο Φλάϊσμαν έφυγε για το μέτωπο, και εκεί πέθανε. Μαζί του πέθανε και το μεγάλο του ταλέντο, που τόσα υποσχόταν για το μέλλον. (Από το Ζωή για την πατρίδα του Α. Λίβσιτς,) Μόσχα, 1964. ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ για τον ίδιο και την εποχή του σελ. 309-310 εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ---

1960 σελ.257 …Το καλοκαίρι, ενώ βρισκόταν στη Δρέσδη όπου εργαζόταν μ` ένα κινηματογραφικό συνεργείο για το φιλμ Πέντε μέρες και πέντε νύχτες, που ήταν συμπαραγωγή ΓΛΔ και ΕΣΣΔ, ο Σοστακόβιτς συνέλαβε το σχέδιο για ένα νέο κουαρτέτο αφιερωμένο στα θύματα του φασισμού και του πολέμου. Το έργο τέλειωσε γρήγορα και στις 2 Οχτώβρη το Κουαρτέτο Μπετόβεν το παρουσίασε στη Φιλαρμονική του Λένινγκραντ παρουσία και του συνθέτη …και σελ.265-…Δεν μπορώ να φανταστώ ένα συνθέτη- ή οποιοδήποτε καλλιτέχνη- που να θέλει να κλειδώνεται μέσα στο έργο του. Το να είμαι μέσα στην καρδιά της ζωής, να νοιώθω το σφυγμό και την ανάσα της, μου δίνει ακόμα μεγαλύτερη χαρά και δύναμη για το έργο μου. Η φρίκη που υπέστησαν οι κάτοικοι της Δρέσδης απ` τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και οι ιστορίες που μας διηγήθηκαν σχετικά, μου έδωσαν την ιδέα για το Όγδοο Κουαρτέτο μου. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, υπό το κράτος των εντυπώσεων από το φιλμ που γυρίζαμε με θέμα τα τόσα γεγονότα, έγραψα τη μουσική του νέου μου κουαρτέτου. Το αφιερώνω στα θύματα του πολέμου και του φασισμού…. ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ για τον ίδιο και την εποχή του εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ---

Ο Σοστακόβιτς έκανε μέσα στο 1959 αρκετά ταξίδια στο εξωτερικό. Παρακολούθησε μια σύνοδο του Παγκόσμιου Συμβούλιου Ειρήνης στη Σουηδία, το Ανοιξιάτικο Φεστιβάλ της Πράγας και το φθινοπωρινό της Βαρσοβίας. Τον Οχτώβρη μαζί με τους Τίχον Χρένικοφ, Ντμίτρι Καπαλέφσκι, Φικρέτ Αμίροφ, Κονσταντίν Ντάνκεβιτς και Μπορίς Γιαρουστόφσκι έκαναν μια εκτεταμένη περιοδεία στις ΗΠΑ. Η αντιπροσωπεία των σοβιετικών μουσικών επισκέφτηκε την Ουάσιγκτον, το Σαν Φραντσίσκο, το Λός Άντζελες, το Λούισβιλ, τη Φιλαδέλφεια και τη Νέα Υόρκη. Στις 24 του Οχτώβρη η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα υπό τον Γκ. Μίτσελ έπαιξε τη Δέκατη Συμφωνία, παρουσία του συνθέτη, στο Κονστιτιούσιον Χολ της Ουάσιγκτον. Οι σοβιετικοί μουσικοί έδωσαν συνέντευξη τύπου στο ξενοδοχείο Σέρατον Πάρκ στην οποία ο Σοστακόβιτς απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου είπε τα παρακάτω: «Θεωρώ ΤΟ Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης σαν την πιο προοδευτική δύναμη του κόσμου. Πάντοτε έπαιρνα υπόψη μου τις συμβουλές του και θα συνεχίσω να το κάνω ως το τέλος της ζωής μου». ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ για τον ίδιο και την εποχή του σελ. 243-244 εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ---1960 ..Αυτήν την εποχή δουλεύω τη Δωδέκατη(12η) Συμφωνία μου. Μερικοί από σας ίσως ξέρετε ότι το 1957 έγραψα την Ενδέκατη Συμφωνία μου με θέμα την πρώτη ρώσικη επανάσταση. Πριν ακόμα την τελειώσω, άρχισα να σκέφτομαι τη συνέχειά της, και έτσι συνέλαβα τη Δωδέκατη Συμφωνία μου, αφιερωμένη στη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Έχω ήδη γράψει τα δυο από τα τέσσερα μέρη και σε δυο τρείς μήνες ελπίζω να είναι έτοιμο ολόκληρο το έργο. Μια και το πλάνο μου για τη συμφωνία είναι αρκετά διασαφηνισμένο, μου επιτρέπετε να πω δυο λόγια για το περιεχόμενο του έργου και για τις σκέψεις που με κατείχαν όσο το δούλευα. Να γράψει κανείς μια συμφωνία για την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι, φυσικά, μεγάλη υπόθεση. Θα χρειαστεί να επιστρατεύσω όλη μου τη δύναμη και όλες μου τις δυνατότητες αν θέλω να ανταποκριθώ έστω και λίγο στο μέγεθος και τη σημασία του θέματος. Φυσικά, όταν γράφεις μία συμφωνία για την Οχτωβριανή Επανάσταση, η εικόνα που ξεχωρίζει είναι αυτή του μεγάλου ηγέτη της εργατικής τάξης, του Βλαντίμιρ Λένιν. Επομένως, η συμφωνία θα είναι αφιερωμένη στη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση και στη μνήμη του Λένιν. Όπως είπα, η συμφωνία θάχει τέσσερα μέρη. Το πρώτο το αντιλαμβάνομαι σαν μια μουσική αφήγηση με θέμα την άφιξη του Λένιν στην Πετρούπολη τον Απρίλη του 1917 και τις συναντήσεις του με τον εργαζόμενο λαό της πόλης. Το δεύτερο θα περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα της 7ης του Νοέμβρη. Το τρίτο θα μιλάει για τον Εμφύλιο Πόλεμο και το φινάλε για την τελική νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης…. Είναι δύσκολο να μιλάς για τα δικά σου έργα, όμως το θέμα της νέας συμφωνίας με συγκινεί ιδιαίτερα, και μου φαίνεται ότι αυτό το έργο θα είναι σπουδαίο ορόσημο στην εργογραφία μου. Του δίνω μεγάλη σημασία. Από πού αντλώ την έμπνευσή μου γι` αυτό υπεύθυνο καθήκον; Παραβρέθηκα στα γεγονότα της επανάστασης, ήμουνα ανάμεσα στο πλήθος που άκουσε τον Λένιν να μιλάει μπροστά στο σταθμό της Φιλανδίας τη μέρα που έφτασε στην Πετρούπολη. Και παρόλο που τότε ήμουν πολύ νέος, αυτό χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη μου. Και βέβαια, οι αναμνήσεις μου απ` αυτές τις αξέχαστες μέρες με βοηθούν στη δουλειά μου πάνω στη συμφωνία.9 Μουζικάλναγια Ζιζν, Νο 21, 1960 ---ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ για τον ίδιο και την εποχή του σελ. 265-266 εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ---

[Στην Τρίτη Συμφωνία]…Προσπάθησα να μεταδόσω απλώς τη γενική ατμόσφαιρα του γιορτασμού της Ημέρας της Παγκόσμιας Εργατιάς. Θέλησα να απεικονίσω την ειρηνική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ. Θα`θελα να υπογραμμίσω ότι το στοιχείο του αγώνα, της ενεργητικότητας και της αδιάκοπης δουλειάς διαπερνά την όλη συμφωνία σαν μια κόκκινη κλωστή. (Σμένα, Λένινγκραντ, 21 του Γενάρη1930- ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ)ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ για τον ίδιο και την εποχή του σελ.29 εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.....1953 Το 1953 έκαναν την πρεμιέρα τους αρκετά σημαντικά έργα του Σοστακόβιτς, ανάμεσα στα οποία η Δέκατη Συμφωνία του, για την οποία δούλεψε εντατικά στη Μόσχα και στο Κομάροβο. Στις 27 του Οχτώβρη είχε τελειώσει η παρτιτούρα και λίγο αργότερα ο Σοστακόβιτς και ο συνθέτης Μοϊσέι Βάινμπεργκ έπαιζαν τη συμφωνία σε δυό πιάνα για ένα ακροατήριο καθηγητών και σπουδαστών του Ωδείου της Μόσχας. Στις 17 του Δεκέμβρη έγινε η πρεμιέρα της Δέκατης Συμφωνίας, στη Φιλαρμονική του Λένινγκραντ και σε διεύθυνση Γιεβγκένι Μραβίνσκι. Ο ίδιος διεύθυνε και την πρώτη εκτέλεση του έργου στη Μόσχα, στις 28 του Δεκέμβρη. Σύντομα η συμφωνία έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Σοστακόβιτς. Ο Τσέχος συνθέτης Βάκλαβ Ντόμπιας έγραψε: «Λίγοι σύγχρονοι συνθέτες θα μπορούσαν να περιγράψουν τους καημούς και τις ελπίδες του σύγχρονου ανθρώπου, έτσι όπως το έκανε ο Σοστακόβιτς στη Δέκατη Συμφωνία του». ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ για τον ίδιο και την εποχή του σελ.176 εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ......1957….στο μεταξύ, για να έρθουμε στο συνθετικό του έργο, ο Σοστακόβιτς είχε ολοκληρώσει το Δεύτερο Κονσέρτο για Πιάνο. Για όλο το μισό του χρόνου ο συνθέτης ασχολήθηκε μα την Ενδέκατη Συμφωνία του («1905»), που γράφτηκε προς τιμήν της 40ης επετείου της Επανάστασης. Ο Σοστακόβιτς και ο συνθέτης Μιχαήλ Μεγιέροβιτς έπαιξαν μια πιανιστική βερσιόν της συμφωνίας στη Λέσχη Συνθετών του Λένινγκραντ στις 17 του Σεπτέμβρη και στη Μόσχα στις 25 του ίδιου μήνα, ενώ η πρεμιέρα της συμφωνίας έγινε στις 30 του Οχτώβρη στο Ωδείο της Μόσχας, παιγμένη από την Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΣΣΔ σε διεύθυνση Νατάν Ράχλιν. Στις 3 του Νοέμβρη ο Γιεβγκένι Μραβίνσκι τη διεύθυνε στο Λένινγκραντ.,,,,Οι βασικές ιδέες του έργου, δηλαδή το ξύπνημα της επαναστατικής συνείδησης των μαζών και η ακαταμάχητη δύναμη ενός λαού που αγωνίζεται για τη δίκαια υπόθεση της ελευθερίας και της ευτυχίας του, εκφράζονται από το συνθέτη με τόσο μεγάλη καλλιτεχνική `πειθώ που μόνο ένας καλλιτέχνης μεγάλου ταλέντου και μεγέθους μπορεί να πετύχει. Ένας καλλιτέχνης που αγαπάει βαθειά το λαό του και πιστεύει στις ανεξάντλητες δυνάμεις του»..Στις 12 του Μάη(1926) ο Νικολάϊ Μάλκο διεύθυνε τη συμφωνία μου(1η)στη Φιλαρμονική με μεγάλη επιτυχία. .

Fritz - the best of all times.